بررسی تأثیر نظارت بر فعالیت‌های گروهی از منظر نهج‌البلاغه

نظارت از جمله مفاهیمی است که در ارتقای کیفی فعالیت‌ها، برنامه‌ها و اندیشه‌های فردی و گروهی، مورد تأکید ادیان الهی بوده و اسلام به صورت خاص بر آن اهتمام دارد. اهمیت و حساسیت امر نظارت در فعالیت‌های گروهی و روابط اجتماعی، بیش از همه در شرایط و مقتضیات زمانی حضرت امیر(علیه السلام) و در نهج‌البلاغه قابل مطالعه و بررسی است. تحقیق حاضر تلاش دارد تا مفهوم نظارت را مبتنی بر یک نظام طراحی شده مشخص و اهداف دقیق، با تکیه بر سیره حکومتی پنج‎ساله حضرتش استخراج و تبیین کند. اهتمام ایشان به انضباط فردی و اجتماعی، تشویق و تنبیه مبتنی بر حق و انصاف، به‎کارگیری روش‌های متنوع برای تحقق نظارت مستمر و مؤثر بر فرایندهای عمومی و  تامل در واژه‌های پرکاربردی چون: "اخبرنی" و "بلغنی"، به ویژه در نامه‌‌ها و مکاتبات اداری حکومتی، حاکی از جایگاه ویژه امر  نظارت از منظر ایشان برای تحقق کیفی و مطلوب ارزش‌های والای انسانی است.